«چه بد تمام شد!» این جمله ای است که امروزه مخاطبین فیلم نابرده رنج در اولین وصف از فیلم می گویند. شاید برخی ها انتظار دِمُده شده رسیدن همه شخصیت های جوان فیلم به هم را معیار قضاوت خود قرار دهند، اما بنظر می رسد چگونگی نمایش وضعیت امروز یک جانباز و رزمنده نیز می تواند معیار این قضاوت باشد.

این فیلم با ایده فیلم هایی همچون «لیلی با من است» و «اخراجی های 1 و2» ساخته شده تا بیننده ها را از دریچه طنز با حال و هوای جبهه آشنا کند. هر سه فیلم براساس ادعای استحاله گری جبهه ساخته شده و شخصیت های فیلم که با نیت های دنیوی در عرصه جبهه قرار گرفته اند به یکباره در آخر فیلم متحول شده و نیتی وطن پرستانه یا وطن دوستانه پیدا می کنند!! البته کارگردان فیلم «نابرده رنج» در نقاط مختلفی سعی می کند این تغییر نیت و شخصیت را ساخته و پرداخته کند اما سوالی که در اینجا باقی می ماند اینست که چقدر این تغییرات واقعی می نمایاند.

داستان این فیلم ها هرچند مسبوق به برخی از واقعیات باشد اما چگونگی روند تغییر شخصیت و حوادث فیلم صرفا شبیه یک رمان جذاب می ماند که بسیار مهیج بوده و سنین مختلفی از مردم را تا ساعت 12 شب بیدار نگه می داشت. به هر حال گذشته از توفیقاتی که در ژانر دفاع مقدس وجود داشت! هم اکنون طنز دریچه جدیدی برای ورود به ساخت فیلم های جبهه ای شده است که ان شا الله عاقبت دست اندرکاران ختم به خیر شود.

از همه فیلم بگذریم و فقط نگاه کوتاهی به 5 دقیقه آخر آن داشته باشیم. جابر و اسد شهید شده و عماد با از دست دادن یک دست و پای زخمی، جانباز دفاع مقدس است. عماد بعد از گذشت بیست و اندی سال از دفاع مقدس، مسافر کش است و مرضیه خواهر اسد یک کارگاه خیاطی دارد که رو به ورشکستگی است. عماد با یک مسافر بر سر نرخ کرایه تاکسی بطوریکه معلوم نیست موضع حق را هم داشته باشد، جر و بحث کرده و در این حین مسافر به دست مجروحش توهین می کند. عماد و مرضیه از وضعیت اقتصادی این دوره زمونه به هم شکایت می کنند و درحالی که به هم نامحرم هستند هر دو بر صندلی جلوی ماشین نشسته و به بهشت زهرا می روند.... خوب، به سلامتی فیلم تمام شد و درد جانباز امروز را هم فهمیدیم...