جمعه 7مرداد 1390، عده ای که در فضای سایبر و حقیقی با هم دوست اند برای آب بازی در پارک آب و آتش جمع شده و تفریح کردند. آنچه که در این میان زننده و با احکام شرعی دین اسلام مغایر بود، اختلاط دختر و پسر در حدود 700 نفر بود که افکار عمومی بسیاری از مردم را جریحه دار کرد.
متاسفانه بسیاری از سایت های خبری، عکس های این تجمع را که به بهانه شادی و تفریح شکل گرفته بود انعکاس دادند و البته خبرهای تجمع های همین گروه در دیگر اماکن که شاید خیلی بدتر بود انعکاس نیافت. در حالیکه بنظر می رسد انعکاس این اتفاق در افکار عمومی معضل دیگری است که باید به آن در جای دیگر پرداخت اما سوال در بعد از این انعکاس است: چه باید کرد؟
در پاسخ به این سوال از یک منظر انتظار مردم از حکومت در ابعاد مختلف مطرح می شود و از منظر دیگر حکومت برای جلوگیری از حرکت های مشابه در آینده به دنبال اقداماتی اساسی می گردد. شاید تا اتفاقی، خبری نشود و مردم انتظار از حکومت نداشته باشند دستگاه های حکومتی به کار نمی افتند!
از آنجایی که افکار عمومی نسبت به مسائل دینی حساس هستند و از حکومت انتظار دارند در جهت اجرای احکام اقدام کند بنابراین ناخوداگاه انتظار برخورد امنیتی، فرهنگی و سیاسی با این جماعت در افکار عمومی مطرح می شود، اما آیا حکومت باید دقیقا همان شکل انتظار مردم را اجرا کند؟
در پاسخ به این سوال متوجه تردید در درستی اقدام پلیس امنیت اجتماعی و بخش خبری بیست و سی در انعکاس دستگیری عوامل برپایی این تفریح غیرشرعی می شویم. بطور عقلایی حکومت باید با سبک و سنگین کردن اقدامات به انتظارات مردم پاسخ دهد. در فرض محال، اگر هم این تجمع سیاسی فرض شود بازهم اقدام امنیتی علیه آن جای تأمل دارد و البته رسانه ای کردن اقدام امنیتی، جای بسی تعجب...!
شاید ورود مذهبی ها در فضای سایبر به تذکر دادن و امربه معروف و نهی از منکر بصورت بهتری کارگشا می شد و یا شاید تحریک خانواده ها برای حضور در چنین تجمعاتی، حالات زننده رابطه دختر و پسر را از بین می برد و یا کارهای دیگری که می توانست بنوعی این قضایا را تغییر دهد، انجام می گرفت بهتر بود.
